พระธรรมเจดีย์คัมภีร์โบราณนี้ จารึกโดยพระอรหันตสาวกในราวพุทธศตวรรษที่ 6 ปรากฏบนเส้นทางสายไหม เดิมเรียกว่า แคว้นคันธาระ ซึ่งปัจจุบันได้แก่ ประเทศอัฟกานิสถาน เป็นต้น โดยได้ทำการจารึกไว้ในใบลาน, เปลือกไม้, หนังสัตว์ และแผ่นทองเหลือง ถูกค้นพบในถ้ำ บริเวณเทือกเขาบามิยัน ห่างจากพระพุทธรูปหินบามิยันราว 2 กิโลเมตร ซึ่งสถาบันอนุรักษ์สเคอเยน แห่งราชอาณาจักรนอร์เวย์เป็นผู้เก็บรักษาชิ้นส่วนที่สมบูรณ์ไว้ได้ประมาณ 5,000 ชิ้น

ต่อมาในปี พ.ศ.2554 สถาบันอนุรักษ์สเคอเยนได้ถวายพระคัมภีร์ส่วนหนึ่งแด่สมเด็จพระพุฒาจารย์ อดีตประธานคณะผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช อดีตเจ้าอาวาสวัดสระเกศ เมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 2554 ตรงกับวันอาสาฬหบูชา และได้ถวายอีกครั้งแด่พระพรหมสิทธิ เจ้าอาวาสวัดสระเกศ เมื่อวันที่ 20 พฤษภาคม 2559 ตรงกับวันวิสาขบูชา

และครั้งที่ 3 นี้ ศ.เจนส์ บราวิกส์ ศาสตราจารย์ด้านโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัยออสโล และ มร.มาร์ติน สเคอเยน ผู้อำนวยการและเจ้าของสถาบันอนุรักษ์สเคอเยน ได้ถวายพระธรรมเจดีย์ พระคัมภีร์เก่าแก่ที่สุดนี้ไว้กับบรมบรรพตภูเขาทอง ร่วมกับส่วนแห่งพระคัมภีร์อีกสองส่วนก่อนหน้า อันเป็นช่วงเวลาวันมาฆบูชา เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทั้งยังเป็นการสืบต่ออายุพระพุทธศาสนาให้ยืนยาว